İttihat ve Terakki Yönetimi ve Gayrimüslim Cemaatler

Abstract

Yirminci yüzyılın ilk yılları Osmanlı Devleti’nde otuz üç yıl iktidarı elinde bulunduran Sultan Abdülhamid ile muhalefetin mücadelesi ile geçmiştir. Bu çerçevede Osmanlı asker ve aydınlarından müteşekkil İttihat ve Terakki Cemiyeti, muhalefetini daha kapsamlı ve etkin kılmak için gayrimüslim Osmanlı tebaası ile de yakın işbirliği içerisine girmiştir. İttihatçıların Sultan Abdülhamit’in güçlü ve baskıcı yönetimine karşı ayrılıkçı Ermeni örgütleri, Rum Ortodoks cemaati ve Yahudi cemaati ile kurulan stratejik işbirliği “Hürriyetin İlanı” sonrası umulan sürekliliği göstermeyecektir. Yahudi cemaati, İttihat ve Terakki yönetimindeki devletin yanında yer alırken ilerleyen süreç Rum ve Ermeni cemaatleri ile İttihatçıların yollarının ayrılması ile sonuçlanacaktır.

The early years of the 20th century passed under the shadow of the power struggle between Sultan Abdulhamid who ruled the country for 33 years and his opponents. In this sense, the Committee of Union and Progress composed of Ottoman soldiers and intellectuals collaborated with the non-Muslim Ottoman subjects in order to make its opposition more comprehensive and effective. However, contrary to all expectations, the strategic cooperation among the membersof this Party, Armenian separatist organizations, Greek orthodox community and Jewish community against the powerful and oppressive rule of Sultan Abdulhamid did not last long in the wake of “the declaration of liberty.” While the Jewish community stood by the state ruled by the Union and Progress, the process came to an end when the members of the Committee of Union and Progress and Greek and Armenian communities broke up their collaboration.