Rat mesanelerinde diabetes mellitus ve infravezikal obstrüksiyona bağlı gelişen sistopatide β3 reseptör düzeylerinin değişimi

Abstract

Giriş: Bu çalışmada, yaşlanma ile birlikte görülme sıklığı artan diabet ve mesane çıkım obstrüksiyonuna (MÇO) bağlı olarak β3 reseptör sayısındaki olası değişimi immunohistokimyasal olarak tespit etmeyi amaçladık. Materyal-Metod: Kontrol, diabetik, obstrüktif ve diabetik obstrüktif şeklinde her grupta 12 rat olacak şekilde 4 grup oluşturuldu. Ilımlı obstrüksiyon oluşturulması amacıyla ratların mesane boynuna 5 Fr kateter yerleştirilerek mesane boynu emilmeyen sütürle bağlandı. Ilımlı diabet oluşturulması amacıyla 50 mg/kg STZ intraperitoneal olarak ratlara uygulandı. Kan şekeri, vücut ağırlıkları ölcülen ratlar 8 hafta süreyle izlendi. Sakrifiye edilen rat mesaneleri çıkarılarak histolojik ve immunohistokimyasal değerlendirmeler için ayrıldı. Sonuçlar istatistiksel olarak karşılaştırıldı ve p<0,05 değerleri anlamlı kabul edildi. Bulgular: Ratlarda kan şekerleri, deney sonunda vücut ağırlıkları ve mesane ağırlıkları istatistiksel açıdan anlamlı değişiklikler gösterdi. Yapılan histopatolojik incelemede gruplar arasında, ürotelyal hiperplazi ve inflamasyonda istatiksel açıdan fark bulundu. β3 reseptör sayısında kontrol grubuna kıyasla obstrüktif grupta artış, diabetik ve diabetik obstrüktif grupta azalma izlendi. Sonuç: MÇO'ya bağlı gelişen sistopatide β3 reseptör sayısındaki artışa bağlı olarak β3 agonistine yanıt verirlilikte artış beklenmekte olup diabetik ve diabetik obstrüktif grupta reseptör sayısında azalmaya bağlı β3 agoniste yanıtta azalma beklenmektedir. Fakat reseptör sayısındaki artış veya azalma reseptör fonksiyonunda da aynı değişimi göstereceği konusunda yorum yapılamadığından reseptör fonksiyonunu değerlendirmek için farklı in vivo ve in vitro çalışmaların (elektrofizyolojik-organ banyosu vb) yapılması gerekmektedir.

Introduction: In this study, we aimed to immunohistochemically detect the possible change in the number of β3 receptors due to diabetes and bladder outlet obstruction (BOO), which are more common with aging. Material-Method: Four groups were formed as control, diabetic, obstructive and diabetic obstructive, with 12 rats in each group. In order to create moderate obstruction, a 5 Fr catheter was placed in the bladder neck of the rats and the bladder neck was tied with non-absorbable sutures. 50 mg/kg STZ was administered intraperitoneally to the rats in order to create moderate diabetes. The rats, whose blood glucose and body weights were measured, were followed for 8 weeks. Sacrified rat bladders were removed and separated for histological and immunohistochemical evaluations. The results were compared statistically and p<0.05 values were considered significant. Results: Blood sugars, body weights and bladder weights at the end of the experiment showed statistically significant changes in rats. In the histopathological examination, a statistical difference was found between the groups in terms of urothelial hyperplasia and inflammation. There was an increase in the number of β3 receptors in the obstructive group compared to the control group, and a decrease in the diabetic and diabetic obstructive groups. Conclusion: In cystopathy due to BOO, an increase in responsiveness to β3 agonist is expected due to the increase in the number of β3 receptors, and a decrease in the response to β3 agonist due to a decrease in the number of receptors is expected in the diabetic and diabetic obstructive groups. However, since it cannot be interpreted that an increase or decrease in the number of receptors will show the same change in receptor function, different in vivo and in vitro studies (electrophysiological-organ bath, etc.) should be performed to evaluate the receptor function.