Abdurrahman el-Câmî’nin Risâle fi’l-vücûd adlı eserinin tercüme, tahlîli, tahlîl ve tahkîki

Abstract

Mutlak vücûdun sırf aklî bir kavram mı yoksa hâricî bir gerçeklik mi olduğu problemi Kelâm, Felsefe ve Tasavvuf disiplinleri arasında cereyan eden önemli tartışmalar arasında yer almaktadır. Tabî‘î küllîlerin dış dünyada (hâriç) gerçekliklerinin olup olmaması meselesi bu tartışmanın önemli alt başlıklarından birisidir. Kelâm ve felsefe disiplinleri tabî‘î küllîlerin dış dünyada ancak fertleri aracılığıyla var olabileceklerini savunurken sûfî nazariyeye göre tabî‘î küllîler bizzat dış dünyada var olabilirler. Bu çalışmada, Abdurrahman el-Câmî’nin, sûfî nazariyeyi tercih ederek vücûdun mevcut, tek ve tabî‘î küllî olduğunu savunduğu ve bu konuda ehl-i nazar tarafından yöneltilen itirazları tenkit ettiği risâlesi tercüme, tahkik ve tahlîl edilecektir.

The question of whether Absolute Existence is a purely rational concept or it is an external reality, takes place among the debates between the disciplines of Kalam, Philosophy and Sufism. Accordingly, whether or not natural universals have actuality in the external world is considered as one of the most important subtopics in this discussion. While Sufis argue that natural universals have personally the actuality in the external World, both of Kalam and Philosophy state that these universals have the actuality only through their actualized individuals. In this study, the epistle of Abd al- Rahman Jami, in which he preferred the approach of Sufis and disproved the evidences generated by rationalists is analyzed, translated and edited.